

قرآن در مدح حورهای بهشتی میفرماید: «حُور ٌمَقْصُوراتٌفِیا لْخِیام؛بهشت دارای زنان بهشتی (حوریها) است که در سرا پردههای خود مستورند»
زنان بهشتی با لباسهای زیبا و نورانی بهشت، خود را میپوشانند. همچنان که قبل از شوهران بهشتی، پاک بوده و دست هیچ مردی به آنان نرسیده، در بهشت نیز جز مرد خود را نمیخواهند و نمیجویند.
آنان مکلف نیستند که خبائث را نخواهند، ولی طهارت و پاکیجویی و قداست طلبی، خواست خودشان است، همچنان که ملائک با اینکه مکلف نیستند، جز پاکی را نمیخواهند و نمیجویند. انسان پاک که فطرتش سالم مانده و شکوفا باشد، از برهنگی و فساد و ظلم بیزار است. ابتلا به اینها برایش زجرآور است.
در قیامت که به اراده خدا چشمهای حقیقتبین بیدار میگردد، گناهکاران از اینکه عریان در قیامت محشور شدهاند، در عذاباند و این از شکنجههای آنهاست.
بنابراین پوشیدگی خواست فطرت زیبایی طلب انسانهاست. در بهشت زنان اهل بهشت پوشیدگی را طالباند. آنها به فطرت زیبایی طلب خود جز زیبایی و عفت و پاکی نمیخواهند و نمیجویند. بدون اینکه تکلیف و امر و نهی در کار باشد، این خواست و میل شدید خودشان است.
قرآن کریم، این موضوع را در دو جا مطرح کرده است و با اندکی تفاوت لفظی میفرماید:
«در باغهای بهشتی، زنانی هستند که جز به همسران خود چشم نمیدوزند و عشق نمیورزند. پیش از آن، هیچ انسان و جنّی با آنان تماس نگرفته است.»
این زنان دوشیزه و پاکاند و شیفته و دلداده همسران خودند و طمع نگاه و لذّتجویی از هیچ مرد دیگری را ندارند. بر اساس روایت ابوذر غفّاری، زن بهشتی به همسر خود میگوید: «به عزّت پروردگارم سوگند! در بهشت چیزی را بهتر از تو سراغ ندارم.سپاس مخصوص خداوند است که مرا همسر تو و تو را همسر من قرار داده است».
لذا هرچند نمیتوان در این خصوص به طور قطع سخن گفت در مجموع میتوان نتیجه گرفت که وجود پوشش و حجاب در بهشت قابل پذیرش بوده و همچنین اصل همسری برخی افراد با هم نیز یقینا ًمطرح است و حضور همسران بهشتی در کنار هم نیز مورد تایید هست.
شاید بهترین تعبیر برای حجاب در بهشت این باشد که در آنجا حجاب را بهشتیان خودشان به معنویت و کرامت انتخاب کنند و این زیباست که فضا از تکلیف خارجشده و خود بهشتیان پوشش و حجاب را میپسندند؛ و از همین نکته باید استفاده کرد و اشاره به فطری بودن میل به حجاب و پوشش در انسانها کرد.
((poshie.blogfa.com))