

چادَر که امروزه چادُر تلفظ می شود، پارچه هایی است که زنان برای پوشاندن چهره و دستها و سایر اعضا و لباس های خود می پوشند.
(حسینی دشتی، ۱۳۷۶، ج ۴، ص ۲۶۴)
پوشش مزبور ممکن است طرح و شکل متنوعی داشته باشد، اما حدود آن تقریبا نزدیک به هم بوده و در واقع، بزرگترین پوشش و نمایانترین آنهاست.
در تفسیر آیه ۵۹ سوره احزاب که ترجمه آن این است: «ای پیامبر به زنان و دختران خود و زنان مؤمن بگو که خویشتن را به جلباب فروپوشند، این کار برای آنکه آنها [به عفت و حیا] شناخته شوند تا از تعرض آزار نکشند، بهتر است…»، برخی جلباب را به چادر معنا کرده اند و برخی هم که دیدگاه متفاوتی داشتند آن را نوعی روسری بزرگ دانسته اند.
فقهای اهل اجتهاد پوشاندن تمام بدن، غیر وجه و کفّین را بر زن واجب و آن را از ضروریات و مسلّمات می دانند، هرچند در مورد وجه و کفّین نیز اختلاف نظر وجود دارد. چادر یکی از مشهورترین پوشش ها برای رعایت این حد در اسلام است، اگرچه سابقه آن به پیش از اسلام هم برمی گردد؛ همچنین به دلیل اینکه چادر برجستگی های بدن زن را نمایان نمی سازد، فقها استفاده از آن را برای زنان یا ضروری و یا مناسب دیده اند.
امام خمینی (رحمه الله) میفرماید: «واجب است پوشاندن تمام بدن زن، بجز قرص صورت و دستها تا مچ، از نامحرم؛ و لباس مذکور اگر مقدار واجب را بپوشاند مانعی ندارد، ولی چادر بهتر است و از لباس هایی که توجه نامحرم را جلب کند باید پرهیز شود»
(رک: رساله امام خمینی رحمه الله)
توصیف جلباب قرآنی از نظر شهید مطهری
ایشان می فرماید: «جامه گشادی است که از روسری بزرگتر و از عبا کوچکتر است و یا پیراهن و جامه گشاد و بزرگی است از ملحفه (ملافه یا روپوش). بزرگی آن همانند چادر است که زنان به وسیله آن (بنابر تفسیر المیزان) صورت و گردن و جامه های خود را میپوشانند»
(نقل از: میر خلفزاده، ۱۳۷۹، ص ۲۱)
ایشان در نتیجه گیری آیه یاد شده میگوید: زنان باید با پوشش گشاد و وسیع، سر و سینه خود را (تا پا) به خوبی بپوشانند؛ به گونه ای که موجب تهییج هوسبازان و به دنبال آن، مزاحمت آنها قرار نگیرند؛ بنابر این آیه، نباید زنان با لباسهای چسبان، در برابر چشم مردم ظاهر شوند.