توصیف جلباب قرآنی از نظر شهید مطهری

چادَر که امروزه چادُر تلفظ می‏ شود، پارچه ه‏ایی است که زنان برای پوشاندن چهره و دست‏ها و سایر اعضا و لباس ‏های خود می ‏پوشند.
(حسینی دشتی، ۱۳۷۶، ج ۴، ص ۲۶۴)
پوشش مزبور ممکن است طرح و شکل متنوعی داشته باشد، اما حدود آن تقریبا نزدیک به هم بوده و در واقع، بزرگ‏ترین پوشش و نمایان‏ترین آنهاست.
در تفسیر آیه ۵۹ سوره احزاب که ترجمه آن این است: «ای پیامبر به زنان و دختران خود و زنان مؤمن بگو که خویشتن را به جلباب فروپوشند، این کار برای آنکه آنها [به عفت و حیا] شناخته شوند تا از تعرض آزار نکشند، بهتر است…»، برخی جلباب را به چادر معنا کرده‏ اند و برخی هم که دیدگاه متفاوتی داشتند آن را نوعی روسری بزرگ دانسته‏ اند.

فقهای اهل اجتهاد پوشاندن تمام ‏بدن، غیر وجه و کفّین را بر زن واجب و آن را از ضروریات و مسلّمات می ‏دانند، هرچند در مورد وجه و کفّین نیز اختلاف نظر وجود دارد. چادر یکی از مشهورترین پوشش‏ ها برای رعایت این حد در اسلام است، اگرچه سابقه آن به پیش از اسلام هم برمی ‏گردد؛ همچنین به دلیل اینکه چادر برجستگی‏ های بدن زن را نمایان نمی‏ سازد، فقها استفاده از آن را برای زنان یا ضروری و یا مناسب دیده ‏اند.
امام خمینی (رحمه‏ الله) می‏فرماید: «واجب است پوشاندن تمام بدن زن، بجز قرص صورت و دست‏ها تا مچ، از نامحرم؛ و لباس مذکور اگر مقدار واجب را بپوشاند مانعی ندارد، ولی چادر بهتر است و از لباس ‏هایی که توجه نامحرم را جلب کند باید پرهیز شود»
(رک: رساله امام خمینی رحمه‏ الله)

توصیف جلباب قرآنی از نظر شهید مطهری
ایشان می فرماید: «جامه گشادی است که از روسری بزرگ‏تر و از عبا کوچک‏تر است و یا پیراهن و جامه گشاد و بزرگی است از ملحفه (ملافه یا روپوش). بزرگی آن همانند چادر است که زنان به وسیله آن (بنابر تفسیر المیزان) صورت و گردن و جامه‏ های خود را می‏پوشانند»
(نقل از: میر خلف‏زاده، ۱۳۷۹، ص ۲۱)
ایشان در نتیجه ‏گیری آیه یاد شده می‏گوید: زنان باید با پوشش گشاد و وسیع، سر و سینه خود را (تا پا) به‏ خوبی بپوشانند؛ به گونه ‏ای که موجب تهییج هوسبازان و به دنبال آن، مزاحمت آنها قرار نگیرند؛ بنابر این آیه، نباید زنان با لباس‏های چسبان، در برابر چشم مردم ظاهر شوند.